پنج‌شنبه گذشته بر اساس برنامه اعلامی دبیرستان،  ساعت 16 تا 18 شورای دبیران مدرسه تشکیل می‌شد. با اینکه همه ( یا بهتر است بگویم خیلی‌ها ) معتاد (!) به تأخیر در شروع جلسات هستیم، باز هم طبق عادت شخصی، رأس ساعت خود را به مدرسه رساندم؛ جالب اینکه جز یک نفر از مسئولان مدرسه،  کسی نیامده بود؛ حتی بقیه مسئولان مدرسه. جلسه با 40 (!) دقیقه تأخیر به صورت نمایشی (سر کاری!) شروع شد؛ چون هنوز مهمان اصلی برنامه نرسیده بود و البته ده دقیقه بعد به سلامتی رسید و موضوع اصلی در دستور گفتگو قرار گرفت!

 نمی‌دانم چه وقت می‌خواهیم ابتدایی‌ترین اصول نظم را در زندگی‌مان به کار گیریم؟! وقت‌شناسی حضرت امام که گفته شده بازاریان نجف ساعت خود را با رفت و آمد ایشان تنظیم می‌کردند، می‌تواند الگوی بسیار خوبی باشد.البته انتظار نیست در همه جلسات و قرارها این نظم به آسانی برقرار شود، اما اگر همت شود و قصد اصلاح باشد، این کار شدنی است.

خاطره خوبی از سالهای حضور در جمع مدیران رادیو معارف دارم. در آن زمان، بین اعضای جلسه توافق شد که هر دقیقه تأخیر با جریمه نقدی همراه شود؛ مبلغ جریمه به ازای هر دقیقه تإخیر در آن زمان، مبلغ قابل توجهی بود. مقرر شد جز با اعلام قبلی، عذری پذیرفته نشود؛ غیبت بدون اطلاع، مساوی با ضرب واحد جریمه در کل دقایق جلسه بود. فردی، متصدی ثبت و وصول جریمه به ازای هر دقیقه تأخیر شد؛ طبق توافق، جرایم دریافتی صرف پذیرایی جلسات شد. این کار دو حسن داشت؛ هم در مصرف بیت‌المال صرفه‌جویی می‌شد و هم پذیرایی از بیسکویت و چای و به ندرت ساندیس، به سمت میوه فصل و بستنی و شیرینی درست و حسابی(!) متحول می‌شد.

 اوایل اجرای قانون، پذیرایی چرب و شیرین متنوع و زیادی در جلسات صورت می‌گرفت و گاهی اضافه درآمد، صرف تهیه ناهار برای اعضای جلسه می‌شد. و البته این نعمت به خاطر اجرای قاطعانه قانون بود. مدیر محترم رادیو هم چند باری نقره‌داغ شد! بهترین حسن اجرای این قانون این بود که پس از چندی توافق شد جلسات رأس ساعت شروع شود و مصوبات حتی در دقایق اولیه برای همه لازم‌الاجراء باشد. پس از گذشت نزدیک به یک سال، کلانتر و حسابدار تأخیر و جریمه‌ها اعلام کرد برای پذیرایی جلسه موجودی نداریم! و این بدان معنی بود که تأخیرها به شدت کاهش یافته است. و مدیر محترم رادیو برای تشویق مدیران دستور داد از محلی که اجازه داشت، پذیرایی آن جلسه و چند جلسه مشابه تأمین شود.

نمی‌دانم آن قانون پر برکت، الان هم در جلسات رادیو معارف اجرا می‌شود یا نه، اما می‌دانم که اگر این همت وجود داشته باشد، می‌توان انضباط در وقت را نهادینه کرد. اتلاف وقت دیگران، علاوه بر آثار زیانبار اجتماعی،‌ مسئولیت اخروی اتلاف وقت دیگران را هم در پی دارد؛ و در آن روزگار همه محتاجند و کسی از حقوقش نخواهد گذشت. پدر و مادر، از فرزند و فرزند از پدر و مادر حقوقش را مطالبه می‌کند، چه رسد به مطالبه حق غریبه از غریبه!